Beyrut Liman Patlamasının üzerinden tam üç yıl geçti.

Geçen yıl uzun uzun yazdığım yazıya bakıyorum da değişen hiçbir şey yok.

Evet, sonunda Aoun dönemi bitti ve o gitti ama Lübnan Parlamentosu hâlâ bir Cumhurbaşkanı seçemedi.

Geçici hükümet hâlâ iş başında ve pek de yol alındığı söylenemez.

Belki geçen yıldan bu yana şehir biraz toparlandı, kendine geldi ve hatta turizm de almaya başladı. Bunlar bir yandan çok sevindirici ama öte yandan hâlâ elektrik ve su sıkıntıları sürüyor, ekonomi meseleleri hiç gündeme getirilmiyor.

Bakalım bu daha ne kadar sürecek?

Elbet bir gün Lübnan eskisinden de güzel ve iyi olacak. Bunu defalarca yaşadı, doğru. Hep de küllerinden yeniden doğdu.

Bugün Beyrut Liman Patlamasının üçüncü yıldönümü...

4 Ağustos 2020'de 200'den fazla insan öldü, 6000 kişi yaralandı, 300.000 kişi evsiz kaldı.

Bu süreçte suçlular yargı önüne çıkmadı. Kimse kimseden hesap soramadı ve hâlâ adalet arayışı sürüyor.

İnsanlar çaresizlik içinde bekliyorlar. Tek yapabildikleri adalet istemek ve bunu dile getirmek.

Bunun için de üç yıldır her yolu denediler. Gösteriler, yürüyüşler düzenlediler, hatta zaman zaman sert tepkilerle karşılaştılar, hapsi, cezayı göze aldılar ama adalet arayışını hiç bırakmadılar.

Bu konu yalnızca Lübnan’ı, Lübnanlıları, Beyrut’ta yaşayanları ve patlamada ölen, yaralanan, maddi manevi hasar alan insanları ve ailelerini ilgilendirmiyor.

Bu konu tüm insanlığın en önemli konularından biridir ve asla bu konuda susmamalı, hesap sormaya, adalet istemeye ve Lübnan’ı, patlamayı konuşmaya devam etmelidir herkes.

Kimse susma lüksüne sahip değil. O nedenle bugün gene toplanacak ve yürüyüş yapıp adalet isteyecek insanlar Beyrut'ta. Dünyanın her yerinden insanlar da her platformda destek olacak.

Fakat bu tek günle sınırlı kalmamalı, adalet istemeye ve aramaya o adalet tecelli edene kadar devam edilmelidir.

Çok umudum yok ama umarım gelecek sene gene böyle bir yazı yazmak zorunda kalmam.