Avucuma bir yürek kondu…

Dünya güzeli, kocaman, yüce bir yürek…

İnanamadım, bakakaldım

Sonra yumuşacık kavradım

Seyrettim uzun uzun, nasıl attığını inceledim

Sustum, nefesimi tuttum o atışları duymak için

Kulaklarım sağır oldu, tüm dünyayı kapladı o atışların sesi…

Dokundum ona

Sıcaklığını hissettim elimde

O sıcaklık tüm vücuduma yayıldı ve benim yüreğimi de sardı

Avucumdaki yürekle aynı ritmde atmaya aynı sesleri çıkartmaya başladı yüreğim…

Şaşırdım, sonra alıştım, hatta hoşlandım…

Avucumdaki yüreği hiç bırakmadım, bırakamadım…

Nasıl bırakırdım?

Benim yüreğim de ritmini ona alıştırmış, ona uydurmuştu…

Onu bırakırsam belki de dururdu benim yüreğim, yaşamazdı bedenim…

Ben onu avucumda tuttum hep, hiç bırakmadım…

Ben bırakmazsam o zaten avucumdan düşmez, beni bırakıp gitmez sanıyordum…

Belki öyle olsun istiyordum.

Ama günlerden bir gün, ben gidiyorum dedi yürek,

İçim acıdı, kırıldım, burkuldu yüreğim, küstüm hatta kızdım…

Olmaz dedim, kabul etmedim

Edemedim, edemezdim…

Avucuma baktım

Kanıyordu yürek

Çok kanıyordu, çok fazla…

Kan yere damladı…

Ağladım

Çok ağladım

Ben gidiyorum ama hep yanında olacağım dedi yürek

Belki avucunda olmasam da

Dinle yüreğini dedi

Ben gidince dinle

Aynı benim gibi attığını göreceksin

Değişen bir şey olmayacak

Ben hep avucunda olduğumdaki gibi olacak

İnanmadım, ağladım, isyan ettim, küstüm…

Boş avucuma baktım

Sonra da yere

Kan taşa işlemiş…

Taşa işler mi kan?

İşlemiş işte…

Gördükçe içim kanıyor…

Kimse anlamıyor.

Anlayamaz, biliyorum…

Kan taşa işlemiş… Çıkmıyor işte çıkmıyor.

Sevgi de acı da aynen öyle gönlüme işlemiş…

Sustum, gözlerimi sildim

Önce bir sessizlik oldu

Sonra yüreğimin sesini duydum

Aynı onun gibi atıyordu hâlâ 

Avucuma baktım

Avucum boştu

Yere baktım

Yerde kan vardı

Avucuma dünya güzeli, kocaman, yüce bir yürek koydun…

Ben onu hep sevdim,

Hep seveceğim…

(*) Yazının görüntüsü aldatmasın, bu bir şiir değil. Bir düz yazı. Olsa olsa çok gecikmiş bir mektup…

(17 Ocak 2008 tarihli yazım)